مخابرات نوری
ليزرها قادر هستند که زمينه انتقال هزاران کانال مخابراتي را فراهم کنند. ارسال سيگنال‌هاي ليزري هم به طور مستقیم و هم با استفاده از فیبر نوري امکان‌پذیر است. به عنوان نمونه، در ارتباطات فضایی از روش ارسال نور لیزر به طور مستقیم و در فضای خالی استفاده می‌شود. بدین صورت که به دلیل شدت زیاد، موازی بودن و واگرایی کم نور لیزر می‌توان اطلاعات را با سوار کردن بر روی نور لیزر بین دو ماهواره و یا بین یک ماهواره و یک ایستگاه زمینی انتقال داد.
در روش دوم، نور لیزر با بهره‌گیری از فیبر نوری در مسیرهای غیر مستقیم هدایت می‌شود. فیبر نوری یا تار نوری رشته‌ی باریک و بلندی از یک ماده‌ی شفاف، مانند شیشه یا پلاستیک است که می‌تواند نوری را که از یک سرش به آن وارد شده، از سر دیگر خارج کند. فیبر نوری داری پهنای باند بسیار بالاتر از کابل‌های معمولی می‌باشد. با فیبر نوری می‌توان اطلاعات تصویری، صوتی و داده‌های دیگر را به راحتی با پهنای باند بالا تا ۱۰ گیگابیت بر ثانیه و بالاتر انتقال داد. امروزه مخابرات فیبر نوری، به دلیل پهنای باند وسیع‌تر در مقایسه با کابل‌های مسی، و تاخیر کمتر در مقایسه با مخابرات ماهواره‌ای از مهم‌ترین ابزار انتقال اطلاعات محسوب می‌شود.
سرعت، دقت و تسهیل در ارسال اطلاعات از مهم‌ترین ویژگی‌های مخابرات فیبر نوری می‌باشد. فرایند انتقال اطلاعات در مخابرات نوری شبیه تلگراف با کد مورس و یا مخابرات دیجیتال است، از این جهت که در این نوع مخابرات نیز مراحل رمز گذاری سیگنال‌ها در فرستنده و سپس رمزگشایی آن‌ها در گیرنده وجود دارد. اما کانال ارتباطی بین مبدا و مقصد پالس‌های نوری هستند. به طور کلی یک سیستم مخابرات نوری شامل سه قسمت اصلی می‌باشد: 1) فرستنده که شامل منبع نور و مبدل الکتریکی برای تبدیل اطلاعات (سیگنال‌های الکتریکی) به پالس‌های نوری می‌باشد، 2) محیطی مناسب برای انتقال پالس نوری حاوی اطلاعات به سمت مقصد مانند فیبر نوری و 3) گیرنده که شامل یک دستگاه آشکارساز نوری یا همان مبدل اپتیکی برای تبدیل مجدد نور به سیگنال‌های الکتریکی اطلاعات می‌باشد.
به طور کلی ساختمان هر فیبر نوری از دو بخش اصلی تشکیل شده است: 1) یک هسته که از جنس پلاستیک یا شیشه است و وظیفه‌ی انتقال و هدایت نور را به عهده دارد و 2) پوشش بیرونی که معمولا از موادی که ضخیم‌تر از شیشه یا پلاستیک باشند ساخته می‌شود. این قسمت برای محافظت از هسته است.
